Of ik eens wilde luisteren naar het plaatje dat één van de groepen waar ze in speelt, binnenkort zou uitbrengen? Zo luidde ongeveer het briefje dat ik zowat een maand geleden ontving van de mij toen nog onbekende Annelies Jonkers. Nou nou…dat plaatje zat er bij en, nadat ik eerst even moest bekomen van de indrukwekkende verpakking -helemaal duurzaam, zo zag en voelde je meteen-, schoof ik het schijfje in de lade van de dichtstbijzijnde cd-speler en toen…toen ontstond er een hoogst aangenaam probleem. Dat schijfje wilde namelijk mordicus in die lade blijven zitten, met als gevolg dat ik vandaag, een kleine maand later, de plaat onnoemelijk vaan gehoord en beluisterd heb. Dat gebeurt, laten we eerlijk wezen, niet zo vaak: meestal heb je ’t na een draaibeurt of vijf, zes, wel door en is het tijd voor wat anders. Niet zo met deze “Wicked Light” dus; au contraire!

Het Legiana Collective, zo bleek na enig opzoekwerk, is een negenkoppige bende uit (de omgeving van) Amsterdam, die instrumenten bespeelt als viool, autoharp, banjo-gitaar, mandoline, accordeon, cello,staande bas, trompet en een plejade aan draagbare percussie-instrumenten, kortom, een pak dingen, waarmee je, als je dat wil, ook de straat op kunt. En dat is precies wat ze doen: met hun repertoire, dat een mis ix van zelfgemaakte liederen en folktraditionals, trekken ze de straat op, al dan niet in het kader van een georganiseerd festival en weten ze -daar ben ik zeker van, al zag ik hen nog niet live bezig- in minder dan géén tijd de mensen tot luisteren, dansen en meezingen te brengen. Ik sta naar zoiets steevast met open mond te staren: of het nu onze Orchestre International de Vetex betreft, of de godenkinderen van Las Lloronas of de nog altijd zwaar onderschatte Rupa & the April Fishes, dat zijn mensen, die er keer op keer in slagen van hun optreden een gebeurtenis te maken, die je raakt.

Met dit plaatje is dat dus niet anders: van bij opener “Alas Negras” -één van de drie composities van Ari Ari, één van de vier zangeressen van het gezelschap- wordt de toon gezet: met een heerlijke, op straat gerichte zin voor dramatiek en overtuigingskracht, waarbij ik me levendig kan voorstellen dat je daar, als toevallige passant, onmogelijk aan voorbij kunt gaan. “Lord Horse” is van de hand van Annelies Jonkers en Laura Verstappen. Jonkers levert in totaal vier liederen aan en er zijn drie traditionals, waarvan we “onze “ Het Viel een Hemels Dauwe” allicht het best kennen wegens de superbe versie, die Rum er ooit van opnam, Daarnaast zijn er de Georgische traditional “Shenma Survilma Domlia”, die de band wellicht leerde kennen via het Trio Mandili, waarmee ze trouwens een heerlijke versie opnamen van “’t Smidje” -u moet dat maar eens opzoeken op YouTube- en tenslotte is er “La Petenera”, dat ik me nog herinner van de “Canto de Pueblos Andinos”-plaat, waarop de legendarische Inti-Illimani datzelfde nummer zongen.

De eigen songs van de band misstaan daar absoluut niet tussen en ik kan onmogelijk kiezen tussen het fraai opgebouwde “Quand la Lune”, het huppelende “It Burns”, het dromerige “Keiko”, het krachtige “The Sea” of de titelsong, “Wicked Light”, die helemaal van nu is, maar wel eeuwenoud lijkt te zijn…het zijn allemaal stukjes van een kaleidoscopische puzzel, waarvan je een kleine drie kwartier lang alleen maar kunt genieten. Dit is een bijzonder knap debuut van een veelzijdige band, die ik dringend eens live moet gaan bekijken. Een heuse ontdekking, waarvoor veel dank !

(Dani Heyvaert)